Yalnızlık Algısı ile İyi Oluş Arasındaki İlişkiye Yalnızlık Tercihinin ve Benlik Saygısının Etkisi: Bir Düzenleyici Aracı Model
Author :
Abstract
Bu çalışmada yalnızlık algısı ile iyi oluş arasındaki ilişkide yalnızlık tercihinin aracı ve benlik saygısının düzenleyici rolünün incelenmesi amaçlanmıştır. Bu amaç doğrultusunda bu çalışmaya 18 ile 55 yaşları arasında (x̅=26.272±7.125 yıl) 183’ü erkek ve 155’i kadın olmak üzere toplamda 338 kişi katılmıştır. Çalışma verilerinin toplanması amacıyla Yalnızlık Algısı Ölçeği, Yalnızlık Tercihi Ölçeği, Kişisel İyi Oluş Ölçeği ve Rosenberg Benlik Saygısı Ölçeği kullanılmıştır. Veri analizinde, frekans analizi, betimsel istatistik analizi, Pearson korelasyon analizi ve düzenleyici aracı modeli test etmek için SPSS Macro uzantısı ile regresyon analizi yapılmıştır. Çalışma bulgularına göre Yalnızlık algısı, yalnızlık tercihi ile pozitif yönde, benlik saygısı ve kişisel iyi oluşla negatif yönde ilişkili bulunmuştur. Yalnızlık tercihi kişisel iyi oluşla negatif yönde ilişkili olurken yalnızlık tercihi ile benlik saygısı arasında anlamlı bir ilişki gözlenmemiştir. Kişisel iyi oluşla benlik saygısı arasında pozitif yönde bir ilişki bulunmuştur. Ayrıca yalnızlık tercihi, yalnızlık algısı ile kişisel iyi oluş arasındaki ilişkiye aracılık etmiştir. Benlik saygısı da yalnızlık tercihi ile kişisel iyi oluş arasındaki ilişkide düzenleyici rol oynamıştır. Benlik saygısı ortalamanın bir standart sapma üzerinde olduğunda yalnızlık tercihi ile kişisel iyi oluş arasındaki ilişkinin yönü pozitife dönmüş ve bu ilişkinin gücü artmıştır. Benlik saygısı ortalamanın bir standart sapma altında olduğunda ise yalnızlık tercihi ile kişisel iyi oluş arasındaki ilişkinin gücü artmış ancak ilişkinin yönü negatif olarak kalmıştır. Çalışmada elde edilen bulgular ilgili alan yazın doğrultusunda tartışılmış ve ilgili alan yazın bulgularıyla karşılaştırılmıştır.
Keywords
Abstract
This study aims to examine the mediating role of preference for solitude and the moderating role of self-esteem in the relationship between loneliness and well-being. A total of 338 individuals (183 males and 155 females) aged between 18 and 55 years (x̅=26.272±7.125 year) participated in this study. Data were collected using the Loneliness Scale, the Preference for Solitude Scale, the Personal Well-Being Scale, and the Rosenberg Self-Esteem Scale. For data analysis, frequency analysis, descriptive statistics, Pearson correlation analysis, and regression analysis using the SPSS Macro extension were conducted to test the moderated mediation model. The findings indicated that loneliness was positively associated with preference for solitude and negatively associated with self-esteem and personal well-being. While preference for solitude was negatively related to personal well-being, no significant relationship was found between preference for solitude and self-esteem. A positive correlation was observed between personal well-being and self-esteem. Additionally, preference for solitude mediated the relationship between loneliness and personal well-being. Furthermore, self-esteem moderated the relationship between preference for solitude and personal well-being. When self-esteem was one standard deviation above the mean, the direction of the relationship between preference for solitude and personal well-being became positive, and the strength of this relationship increased. However, when self-esteem was one standard deviation below the mean, the strength of the relationship increased, but the direction remained negative. The findings of this study were discussed in relation to the existing literature and compared with previous research.
