Afet yönetişimi, kaotik bir ortamda çok paydaşlı bir organizasyonu gerektiren dinamik bir sistemdir. Dirençli kentler oluşturmak için kent plancılarının yasal, yönetsel ve hukuki altyapıyla uyum içinde çalışması önemlidir. Bu çalışmada, Türkiye’de afete dirençli kent planlama süreçlerini destekleyen 3194 Sayılı İmar Kanunu, Mekânsal Planlar Yapım Yönetmeliği ve İl Afet Risk Azaltma Planları (İRAP), Birleşmiş Milletler Sendai Afet Risk Azaltma Çerçevesi doğrultusunda incelenmiştir. İmar Kanunu’nun ilk dönemine kıyasla katılım ve iletişim yerine, yalnızca paydaş görüşü alma yaklaşımını benimsediği, afet riskine dair somut bir çerçeve sunmadığı belirlenmiştir. 2024 yılında güncellenen Mekânsal Planlar Yapım Yönetmeliği ise afet ve iklim değişikliği konularına vurgu yaparak, İRAP’ın mekânsal planlama süreçlerinde zorunlu bir değerlendirme unsuru olmasını sağlamıştır. İRAP’lar, uluslararası taahhütleri yerine getirme ve yerel dirençlilik oluşturma açısından değerli bir girişimdir. Ancak uygulamada, planlar arası dil birliğinin eksikliği, iletişim sorunları ve veri koordinasyonunda yetersizlikler dikkat çekmektedir. Türkiye’de, İRAP süreçlerinde şehir plancılarının yalnızca danışmanlık düzeyinde değil, yürütme, denetim ve onaylama süreçlerinde de aktif rol alması gerekmektedir. Ayrıca, tüm planlama süreçlerine resmi bir iletişim planlaması mekanizması eklenmesi önerilmektedir. Türkiye’nin afet sonrası yaşadığı kayıplar, yalnızca eyleme odaklanmanın yetersizliğini dramatik şekilde ortaya koymaktadır.
@article{2025,title={Afete Dirençli Kentler Için Kentsel Yönetişimin Önemi: Türkiye’deki Yasal Mevzuatin Sendai Çerçevesine Göre Değerlendirilmesi},abstractNode={
Afet yönetişimi, kaotik bir ortamda çok paydaşlı bir organizasyonu gerektiren dinamik bir sistemdir. Dirençli kentler oluşturmak için kent plancılarının yasal, yönetsel ve hukuki altyapıyla uyum içinde çalışması önemlidir. Bu çalışmada, Türkiye’de afete dirençli kent planlama süreçlerini destekleyen 3194 Sayılı İmar Kanunu, Mekânsal Planlar Yapım Yönetmeliği ve İl Afet Risk Azaltma Planları (İRAP), Birleşmiş Milletler Sendai Afet Risk Azaltma Çerçevesi doğrultusunda incelenmiştir. İmar Kanunu’nun ilk dönemine kıyasla katılım ve iletişim yerine, yalnızca paydaş görüşü alma yaklaşımını benimsediği, afet riskine dair somut bir çerçeve sunmadığı belirlenmiştir. 2024 yılında güncellenen Mekânsal Planlar Yapım Yönetmeliği ise afet ve iklim değişikliği konularına vurgu yaparak, İRAP’ın mekânsal planlama süreçlerinde zorunlu bir değerlendirme unsuru olmasını sağlamıştır. İRAP’lar, uluslararası taahhütleri yerine getirme ve yerel dirençlilik oluşturma açısından değerli bir girişimdir. Ancak uygulamada, planlar arası dil birliğinin eksikliği, iletişim sorunları ve veri koordinasyonunda yetersizlikler dikkat çekmektedir. Türkiye’de, İRAP süreçlerinde şehir plancılarının yalnızca danışmanlık düzeyinde değil, yürütme, denetim ve onaylama süreçlerinde de aktif rol alması gerekmektedir. Ayrıca, tüm planlama süreçlerine resmi bir iletişim planlaması mekanizması eklenmesi önerilmektedir. Türkiye’nin afet sonrası yaşadığı kayıplar, yalnızca eyleme odaklanmanın yetersizliğini dramatik şekilde ortaya koymaktadır.
