Down Sendromlu Bir Okul Öncesi Kaynaştırma Öğrencisinin Oyun Davranışlarının İncelenmesi: Nitel Bir Araştırma
Author :
Abstract
Bu çalışmanın amacı, okulöncesi kaynaştırma eğitimi alan down sendromlu bir çocuğun serbest zaman oyun davranışlarının incelenmesidir. Bu çalışmada nitel araştırma yöntemlerinden örnek olay incelemesi kullanılmıştır. Çalışmada veri toplamak amacıyla kaynaştırma eğitimi alan çocuğun haftada iki defa olmak üzere ve her video kaydı 15-20 dakikadan oluşacak şekilde 5 hafta boyunca oyun davranışları gözlenmiş ve toplam 10 video kaydı oluşturulmuştur. Toplanan veriler oluşturulan forma işlenerek içerik analiziyle analiz edilmiştir. Çalışma sonucunda kaynaştırma öğrencisinin çoğunlukla yapı-inşa oyunlarını tercih ettiği, oyunlarının çoğunda herhangi bir amaç olmaksızın ve diğerleriyle iletişim kurma ihtiyacı gütmeden oyunlarını sürdürdüğü ortaya konmuştur. Oyunlarının çoğunda yapı-inşa oyuncaklarıyla oynamayı tercih ettiği, yine oyunlarının büyük bir çoğunluğunda herhangi bir arkadaş tercihinde bulunmadığı, oyun oynama süresinin çoğunlukla 4-7 dakika arasında olduğu sonuçlarına ulaşılmıştır. Araştırma sonuçları ilgili alan yazınla ilişkili bir biçimde tartışılmıştır.
Keywords
Abstract
The purpose of this study was to examine the free-time play behaviours of a child with down syndrome who was educated inclusively in a kindergartenschool. This qualitative study was designed as a case study. The data of the study was gathered by observing a child with down syndrome who was educated inclusively in a kindergartenschool for five weeks and by conducting two observation seach week, totally 10. Each observation was video recorded and each record lasted for about 15-20 minutes. The data of the study was analysed though content analysis. Results of the study revealed that the children observed mostly preferred yapı-inşa play, and in most of her plays he played with no purpose and without a need for communication with others. Results demonstrated that she mostly preferred to play with yapı-inşa toys and that did not prefer to play with a friend and that the duration of her plays were about 4-7 minutes and that she showed social participation in all of her play but did not show any leadership behaviours or did not try to Express herself. The results of the study were discussed in line with the related literature.
Keywords
- Akınbay, H. (2014). Okul öncesi dönemde oyunun önemi ve çocukların motor gelişimi üzerine
- Akınbay, H. (2014). Okul öncesi dönemde oyunun önemi ve çocukların motor gelişimi üzerine etkileri (Yayımlanmamış Doktora Tezi). Selçuk Üniversitesi, Konya.
- Aral, N. , Gürsoy, F. ve A. Köksal (2000). Okulöncesi Eğitimde Oyun. İstanbul: Ya-Pa Yayınları.
- Ayan, S., Memiş, U. A., Eynur, B. R. ve Kabakçı, A. (2012). Özel eğitime ihtiyaç duyan çocuklarda oyuncak ve oyunun önemi. Uluslararası Hakemli Akademik Spor Sağlık Ve Tıp Bilimleri Dergisi, 2(4), 80-89.
- Batu, E. S. (2000). Kaynaştırma, destek hizmetler ve kaynaştırmaya hazırlık etkinlikleri. Ankara Üniversitesi Eğitim Bilimleri Fakültesi Özel Eğitim Dergisi, 2(4), 35-45.
- Bray, P.,& Cooper, R. (2007). The play of children with special needs in main stream and special education settings. Australian Journal of Early Childhood, 32(2), 37-43.
- Blanc, R., Adrien, J. L., Roux, S., & Barthêlemy,C. (2005). Dysregulation of pretend play and communication development in children with autism. The National Autistic Society, 9(3), 229-245.
- Büyüköztürk, Ş., Çakmak, E. K., Akgün, Ö. E., Karadeniz, Ş., & Demirel, F. (2009). Bilimsel araştırma yöntemleri. Ankara: Pegem Akademi.
- Cavkaytar, A. (2013). Özel eğitime gereksinim olan çocuklar ve özel eğitim, İ. H. Diken. (Ed.). Özel eğitime gereksinimi olan öğrenciler ve özel eğitim (Yedinci baskı) içinde (s. 1-28). Ankara: Pegem Yayıncılık.
- Case-Smith, J., & Kuhaneck, H. M. (2008). Play preferences of typically developing children and childrenwith developmental delays between ages 3 and 7 years. OTJR Occupation, Participation and Health, 28, 19- 29.
- Creswell, J. W. (2013). Research design: Qualitative, quantitative, and mixed methods approaches. University of Nebraska, Lincoln: Sage publications.
- Duman, G. ve Temel, Z. F. (2011). Türkiye ve Amerika Birleşik Devletleri'nde anasınıfına devam edençocukların oyun davranışlarının incelenmesi. Kırıkkale Üniversitesi Sosyal Bilimler Dergisi, 1(1), 279-298. Eripek, S. (2005). Zekâ geriliği. Ankara: Kök Yayıncılık.
- Farmer, T. W., Pearl, R., & Van Acker, R. M. (1996). Expanding the social skills deficit framework: Adevelopmental synthesis perspective, classroom social networks, and implications for the social growth of students with disabilities. Journal of Special Education, 30(3), 232–256.
- Gordon, L. (2007). New castle throught heages. Durham: DurhamCollegePress.
- Hamm, E. M. (2006). Playfulness and the environmental support of play in children with and with out developmental disabilities. OTJR: Occupation, Participation and Health, 26(3), 88-96.
- Hirsh, R. A. (2004). Early childhood curriculum: incorporating multiple intelligences, developmentally appropriate practice, and play: Theory, planning, implication, assessment. Boston: Pearson A and B.
- Hughes W. J. (1989). The effects of life imprisonment on prisoners’ families (UnpublishedThesis). University of Ulster.
- Isenberg, J. P., & Jalongo M. R. (2001). Creative expression and play in early childhood (3rd ed.). Upper Saddle River, NJ: Merrill/Prentice Hall.
- O'Hagan, M.,& Smith, M. (2004). Early years child care education: Key issues (Second Ed.). Edinburg: Elsevier Limited.
- Öncü, E. Ç. ve Özbay, E. (2010). Erken dönemindeki çocuklar için oyun (10. Baskı). Ankara: Kök Yayıncılık.Özyürek, A., & Saka, A., (2017). Zihinsel Yetersizliği Olan Çocuklar ve Oyun Ortamında Akran Etkileşimi. Kalem Uluslararası Eğitim ve İnsan Bilimleri Dergisi. Vol.7, 19-40.
- Özak, H., ve Avcıoğlu, H. (2007). Zihinsel Yetersizliği Olan Öğrencilere Okuma Becerilerinin ÖğretimindeBilgisayar Aracılığıyla Sunulan Eş Zamanlı İpucuyla Öğretimin Etkililiği. Abant İzzet Baysal Üniversitesi Eğitim Fakültesi Dergisi, 12(1), 33-50.
- Özaydın, L. İfter, T.E. Kaner, S.(2008). Arkadaşlık Becerilerini Geliştirme Programının Özel GereksinimiOlan Okul Öncesi Çocuklarının Sosyal Etkileşimlerine Etkisi. Ankara Üniversitesi Eğitim Fakültesi Özel Eğitim Dergisi.9(1). 15-34.
- Patton, M. Q. (2002). Qualitative evaluation and research methods (3rd ed.). Thousand Oaks, CA: SAGE.
- Restall, G., & Magill-Evans, J. (1994). Play and preschool children with autism. American Journal of Occupational Therapy, 48(2), 113-120.
- Siperstein, G. N., Leffert, J. S., &Wenz-Gross, M. (1997). The quality of friendships between children with and without mental retardation. American Journal on Mental Retardation, 102 (2), 55-70.
- Stahmer, A. C. (1999). Using pivotal response training to facilitate appropriate play in children with autistic spectrum disorders. Child Language Teaching and Theraphy, 15(1), 29-40.
- Stanton Chapman, T. L.,&Brown, T. S. (2015). A strategy to increase the social interactions of 3-year-oldchildren with disabilities in an inclusive classroom. Topics in Early Childhood Special Education, 35(1), 4-14.Stone, W.L., Hoffman, E.L., Lewis, S. E., &Ousley, O.P. (1994). Early recognition of autism parental report svsclinical observation. Archives of Pediatrics and Adolescent Medicine, 148, 174-176.
- Therrien, W.J., Taylor, J.C., Hosp, J.L., Kaldenberg, E.R., and Gorsh, J. (2011). Science instruction forstudents with learning disabilities: A meta-analysis. Learning Disabilities Research & Practice, 26(4), 188– 203.
- Ungerer, J. A.,&Sigman, M. (1981). Symbolic play and language comprehension in autistic children. Journal of the American Academy of Child Psychiatry, 20(2), 318-337.
- Yamaner, F. (2001). Beden eğitimi ve sporda temel ilkeler. İstanbul: Erkin Kitabevi.Zainal, Z. (2007). Case study as a research method. Jurnal Kemanusiaan, 9, 1-6. SUMMARY
