Author :
Abstract
Refah sistemlerinin toplumsal eşitsizlik, ekonomik belirsizlik ve çevresel bozulma baskılarıyla karşı karşıya olduğu günümüzde, sürdürülebilirlik odaklı sosyal politikalara duyulan ihtiyaç her zamankinden daha belirgin hale gelmektedir. Bu çalışma, insani gelişme ile çevresel sürdürülebilirlik arasındaki ilişkiyi ele almakta ve sürdürülebilirlik odaklı sosyal politikaların refah kavramını ekonomik büyümenin ötesine taşıyarak nasıl dönüştürdüğünü açıklamaktadır. Çalışmada, Birleşmiş Milletler Kalkınma Programı’nın 2025 İnsani Gelişme Raporu ile Dünya Bankası’nın Çevre, Sosyal ve Yönetişim veri tabanlarından elde edilen veriler kullanılmıştır. Analiz, 2023 yılına ait İnsani Gelişme Endeksi (HDI) ve 2020 yılına ait kişi başına düşen karbondioksit (CO₂) emisyonu verileri bulunan 181 ülkeyi kapsamaktadır. İstatistiksel analizler SPSS Statistics 29.0 sürümü kullanılarak yürütülmüş; Pearson ve Spearman korelasyon testleri uygulanmıştır. Bulgular, HDI ile CO₂ emisyonu arasında güçlü ve anlamlı bir pozitif ilişki bulunduğunu, ancak bazı ülkelerin yüksek HDI düzeyini düşük karbon yoğunluğu ile birleştirerek kısmi ayrışma (decoupling) gösterdiğini ortaya koymaktadır. Elde edilen sonuçlar, sosyal koruma, istihdam politikası ve çevre stratejilerinin bütüncül biçimde uygulanmasının sürdürülebilir refahın temel koşulu olduğunu göstermektedir. Çalışma, sürdürülebilirlik odaklı sosyal politikanın refahı çok boyutlu, geleceğe dönük ve adil geçiş ilkesine dayalı bir sistem olarak yeniden tanımladığını vurgulamaktadır.
Keywords
Abstract
In an era when welfare systems face the combined pressures of social inequality, economic uncertainty, and environmental degradation, the need for sustainability-oriented social policy becomes increasingly urgent. This study investigates how such policies transform the meaning of welfare by linking human development with environmental sustainability and by redefining progress beyond economic growth. Using cross-national data from the United Nations Development Programme Human Development Report 2025 and the World Bank Environment, Social and Governance Database, the analysis covers 181 countries with complete data for the Human Development Index (HDI, 2023) and per capita carbon dioxide (CO₂) emissions (2020). Statistical analyses are conducted in SPSS Statistics, Version 29.0, employing Pearson and Spearman correlation tests. The results indicate a strong and statistically significant positive relationship between HDI and CO₂ emissions (r = 0.601, p <0.001; ρ = 0.870, p <0.001), suggesting that higher welfare levels generally coincide with higher carbon intensity. Yet several countries demonstrate relative decoupling, maintaining high HDI values with lower emissions through coordinated policy frameworks that integrate social protection, employment, and environmental strategies. The study concludes that sustainability-oriented social policy redefines welfare as a multidimensional and future-oriented system that links social inclusion, ecological responsibility, and institutional resilience, reflecting the just transition principle of the 2030 Agenda for Sustainable Development.
